تاریخچه جامعه دامپزشکان ایران

در سال 1321 هجری خورشیدی حدود 20 نفر از فارغ التحصیلان رشته دامپزشکی با نیت شناسانیدن حرفه دامپزشکی و وظایفی که این صنف می بایستی در بهداشت عمومی و اقتصاد کشور بر عهده گیرد اقدام به تاسیس (سندیکای دامپزشکان) نمودند. دبیر این تشکل آقای دکتر محمد کاظمی بود.

به دنبال این فعالیت در سال 1325 هجری گروهی از دامپزشکان به علت بی عدالتی ها و تبعیض های استخدامی نسبت به دامپزشکان و عدم توجه سندیکای دامپزشکان در حفظ حقوق صنفی گرد هم جمع شده و برای تشکیل یک جامعه صنفی فعال شروع به کار کردند. برای رسمیت یافتن این تشکل صنفی میبایستی اساسنامه و خط مش آن به تائید شهربانی می رسید و پس از تائید اجازه تاسیس صادر می گشت.

به جهت تهیه و تدوین همکاران چندین ماه همه هفته دور هم جمع می شدند تا این کار انجام گیرد. پس از تدوین اساسنامه و تسلیم آن به مقامات شهربانی و بررسی های اداری در سال 1329 این اساسنامه مورد تایید شهربانی قرار گرفت و چون طبق قوانین یک نفر مدیر می بایست معرفی گردد موسسین جامعه در یک نشست به اتفاق آرا آقای دکتر محمد تابش را به مدیریت جامعه دامپزشکان ایران انتخاب و به شهربانی کشور معرفی نمودند.

پس از این مراتب و پی گیری های مستمر بالاخره در اواخر سال 1330 خورشیدی اجازه نامه رسمی تشکیل جامعه دامپزشکان ایران از طرف شهربانی صادر گردید.

از اهداف مهم اساسنامه حفظ حقوق صنفی دامپزشکان و بالا بردن سطح آگاهی های علمی و فنی همکاران بود. تعداد اعضای جامعه دامپزشکان ایران که در آغاز از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی کرد بعد از یک سال رو به افزونی گذاشت به طوری که اکثریت قریب به اتفاق دامپزشکان آن زمان عضویت جامعه را پذیرفتند. مشکل جامعه دامپزشکان ایران همراه نداشتن محل مناسب برای دفتر کار و جلسات سخنرانی بود. در سال های اولیه به دلیل تعداد کم اعضا و ناچیز بودن حق عضویت امکان اجاره نمودن محلی برای جامعه مقدور نبود و اجبارا با اجازه از مقامات وزارت کشاورزی جلسات سخنرانی و تشکیل مجامع عمومی جامعه در سالن اجتماعات آن وزارتخانه برگزار می شد.

در سال 1338 مرحوم دکتر ملک زاده طبقه زیرین منزل خود را با اجاره کمی در اختیار جامعه دامپزشکان ایران گذاشت. پس از اینکه مدیریت جامعه دامپزشکان ایران در یک رای گیری به آقای دکتر اسماعیل اردلان محول شد در آن مقطع ایشان به علت سمت ریاست دانشکده دامپزشکی موافقت نمودند که جلسات جامعه در سالن اجتماعات دانشکده منعقد شود که این موقعیت تا چند سال ادامه داشت.